* * * * * *
|
|
Dołączył: 01 Lip 2008
Posty: 1887
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Płeć: Kobieta
|
|
Die Farben der Träume (ang. The colours of dreams)
wydane: 25.05.2004
Jest to książka ze zdjęciami Annie Bertram do kupienia tutaj: [link widoczny dla zalogowanych]
Na zdjęciach są m.in. Constance i Chris, napisali też tam parę tekstów (wierszy).
Nie wiem, ile ich było, ale znalazłam tylko dwa i spróbowałam przetłumaczyć.
P.S. Jeśli chcecie, mogę wkleić tu te teksty przetłumaczone na angielski (już na szczęście nie moje tłumaczenie:D). W oryginalnej wersji, po niemiecku, niestety nie mam.
Chris:
Właściwie
zawsze ten sam obraz objawia się,
kiedy zamykam oczy.
Moje ciało drży i czuję ten niewiarygodny chłód
połączony z niewyjaśnialnym strachem
albo czymś, czego nie znam.
Moje ciało ciągnie w nieprzeniknione ciemności
przez mokrą, zimną ziemię.
Otwieram oczy
i widzę tą postać przede mną.
Jedynie biała sukienka
pokrywa tę kobiecą istotę.
Jej usta są czerwone jak krew.
Jej skóra tak niewinnie biała.
I te oczy
pełne ciepła i zrozumienia.
Patrzy na mnie,
a ja czuję jej ciepło nasilające się wewnątrz mnie.
Ona mnie dotyka, a wszystko wokół
zaczyna wirować.
Upadamy w odmęt rozkoszy i namiętności.
Uczucie intymności i nadziei
nastaje w mojej duszy
i rozprzestrzenia się jak ciepła krew
wewnątrz mnie.
Wszystko po prostu
jaśnieje ciepłym światłem.
Lecz nagle
moje spojrzenie jest zasnute jest
czarną przesłoną.
Czuję ten chłód
wracający do mnie.
Istota odwraca się ode mnie.
Daje sobie(???) coś ciemnego,
co wydaje się dosięgać jej dłoni.
Nie mogę już więcej patrzeć.
Walka mojej równowagi
zataczam się, upadam
głębiej, głębiej i nie mogę uniknąć
tego lodowatego zimna.
Ciężko uderzam o ziemię,
otwieram oczy i próbuję się rozeznać.
Widzę ją znów,
ale nie jest sama.
W ramionach trzyma inną osobę.
Istotę ludzką?
Obejmuje go,
daje mu ciepło,
którego ja nigdy już nie poczuję.
Nie mogę zrozumieć.
Chcę odwrócić się,
ale muszę patrzeć.
To boli,
chcę zamknąć oczy
i po prostu odejść.
Ale nie czuję już mojego ciała.
Czarne łzy płyną z moich oczu,
zmieszane z krwią.
Czyją krwią?
To zimna krew.
Klei się na moich dłoniach,
kiedy chcę ją zetrzeć z mojej twarzy.
Końcowy cichy krzyk
Ona patrzy na mnie,
po prostu się uśmiecha,
ale jej oczy są zimne i mokre
od czarnych łez.
Chcę zamknąć moje oczy
i już nigdy ich nie otwierać.
Constance:
"Szare były moje dni"
Moje dni były szare,
żyłam w tym mieście
od lat,
a wciąż było dla mnie obce.
Przypadkowo łapałam się
na tym, że próbuję patrzeć na wszystkie nieznane twarze,
tylko po to, żeby może znaleźć jakąś znajomą.
Tęskniłam za bliskością wszędzie,
by znać
ponurą wizję.
Szukałam poufałości
u siebie.
Zostałam sama.
Nie pamiętam,
ile czasu upłynęło,
zanim ona się pojawiła.
Ona była właśnie tutaj.
Nigdy wcześniej
nie widziałam tam pięknej osoby.
Zmieniła moją ponurą szarość
w kolorowe słońce.
Położyła swoje słonie na moich,
a jej oczy świeciły się do mnie
jak dwie gwiazdy.
Jakby chciały wskazać mi drogę
wyjścia z ciemności.
Dlaczego ja z pośród wszystkich ludzi?
Czy nie ma innych,
o wiele bardziej interesujących i piękniejszych niż ja?
Biegłyśmy razem
przez góry i doliny,
w górę i w dół.
Naraz zatrzymałyśmy się,
byłam oniemiała jak często przedtem.
Byłam cicho.
Ona zniknęła,
jakbyśmy się nigdy nie znały,
a moje dni znów stały się szare
w obcym mieście,
które kiedyś nazywałam domem.
|
|
I zdjęcia też niczego sobie 
